۱- همه ما در جمع دوستان و آشنایان، می شناسیم افرادی که با پول پدر با ارثیه پدربزرگ به همه خواستنی ها و داشتنی های زندگانی، خیلی پیش تر و بیشتر از هم نسلان خود رسیده اند، آرزوی بس بسیارانی هستند که به جای ایستادن روی سطح واقعی زندگی و سرشاخ شدن با آن ترجیح دادند تماشاگر بازی سایرین باشند. اما چه کسی است که ارزش انسان های خود ساخته که خشت خشت وجودیشان را به مدد صبر و استقامت و هوشیاری خود ساخته اند، انکار کند آدم هایی را که هر عصری برای تداوم معنای امید بدان نیازمند است. اهمیت این افراد برای انسان و تاریخ از آن رو مهم است که ایشان نمود عینی این واقعیت اند که خواستن توانستن است و آدمی به سرانگشت خیال می تواند به شاخه هر آرزویی دست یازد. درست مثل داستان یوسف زیبا مانده ما لای اوراق قدیمی تاریخ که به رغم برادران غیورش، از قعر چاه برآمد و به اوج ماه رسید. حالا یوونتوس به مدد مدیریت بی مانند خود که به حق کلاس درسی برای همه مدیران فوتبالی است از منفی صفر گذشته، مهر سروری خود را بر پیشانی تک تک رقبایش در ایتالیا زده، غول ترسناک فوتبال اروپا را شکار کرده، کابوس سه مدعی دیگر در نیمه نهایی چمپیونز لیگ است و بیش از هر زمانی به چیزی نزدیک است که گمشده این سال های اوست.
۲- برای هر کس که دیر زمانی خراب و شیفته عالمی باشد درک و تشخیص برخی مناسبات آن حوزه محصول توانایی غیر قابل توضیحی است که حاصل هماهنگ نامرئی میان حواس، هوش و دنیای اطراف اوست. مثل پایین آمدن از پلکانی صد پله ای با چشم های کاملا بسته که پس از دو سه پله اول، هماهنگی حواس ما و زبری پله ها خود به خود ما را تا آخرین پله رهنمون می کند یا مثل سوادِ زبان آموزی که حتی ندانسته می تواند حدس بزند که فلان حرف اضافه نمی تواند کنار فلان فعل قرار گیرد. برای آن ها که آلوده فوتبال هستند نیز کنترل، چرخش و ضربه دیدنی دیبالا در یک آن در بازی رفت مقابل بارسا، سوپر سیو جی جی بوفون از اینیستا در همان نیمه اول یادآور برق چشمان همه تیم هایی بود که قرار است قهرمان شوند و می شوند. تمرکز بالای یوونتوس در مقابل بارسلونا و مثلث تکان دهنده اش، جادویی بود که حتی از بهترین ساختار های دفاعی ایتالیایی در سال های اخیر کمتر دیده بودیم. هماهنگی که نه فقط محصول خط دفاع که کل ساختار تیمی بود که چون یک پازل گسترده دارای قطعاتی هم سان و هم اندازه است و همین مساله باعث می شود که یوونتوس چه با پوگبا چه بی پوگبا چه با پیرلو چه بی پیرلو مثل قطاری در حرکت به مسیر خود ادامه دهد چرا که لوکوموتیو ران مجموعه، متخصصین فوتبال فهمی نظیر ماروتا و آلگری هستند و نه ستارگان درون زمین.
۳- کمتر از چند ساعت تا قرعه‌کشی نیمه نهایی چمپیونزلیگ باقی مانده و تردیدی نیست که یوونتوس کابوس وحشتناک تک تک حاضرین این مرحله است چرا که مثلا اگر اتلتیکو مادرید در فاز دفاعی تیمی هماهنگ و منظم است در حمله قدرت و زهر یووه را ندارد، یا مثلا اگر رئال مادرید در حمله تیمی بی نظیر است ابدا استحکام دفاعی یوونتوس را ندارد یا موناکو هر قدر هم تیم لرزه آور و کشنده ای در فاز تهاجمی باشد میلی متری از اطمینان تدافعی یووه را در خود ندارد و از همه آن ها مهم تر حتی عطش اتلتیکو مادرید برای کسب جام پس از دو بار سرخوردگی در فینال با نیاز یووه به فتح سی ال قابل قیاس نیست که اگر اتلتیکو پدیده قابل احترام این سال‌های فوتبال اروپاست، یووه همان شیطانی است که به مدد اشتباهی نابخشودنی‌اش از بهشت خود اخراج شد و حالا دوباره آمده تا بگوید هنوز زنده است و نفس می‌کشد و همان تیمی است که زیر رگبار تبلیغاتی فراوان روی بهترین تیم قرن بیستم فراموش شد که بالاتر از بارسلونا، بایرن، منچستر، میلان، لیورپول و خیلی‌های دیگر دومین تیم برتر قرن بیستم است.
۴- داستان یوونتوس و چمپیونزلیگ در سال‌های اخیر بی‌شباهت به داستان گتسبی بزرگ و دیرینه آرزوی‌اش “دِیزی” نیست. یووه درست مثل گتسبی به هر آنچه باید در زندگی یومیه اش رسیده و به غیر عشق سال های جوانی به هیچ چیز دیگری راضی نیست، زیر سنگ زیر و بالای آسیاب شکسته اما از حواس زنده اش خاطره بالا بردن مهم ترین جام اروپایی هنوز پاک نشده و همین رویا زیر دندان عمیق ترین خواب هایش درهمه این سال ها جریان داشته، راه درازی آمده و آن قدر به رویایش نزدیک است که باورش برای همه حتی رقبایش هم سخت است که به چیزی غیر از فتح چمپیونزلیگ برسد. یوونتوس پس از کالچوپولی زیر و بالای جهان را دیده و حالا پس از سرکشیدن هر آنچه ایتالیا می توانست برایش به ارمغان بیارد تنها به چراغ سبزی که امسال در اسکله کاردیف به سمت تورین سو سو می زند دل بسته است و تنها آرزویش همین است که این جام را در دستان کاپیتان تکرار نشدنی اش ببیند. دو سال پیش یووه تا آستانه فتح جام رفت و نرسید، چه باک که از آن روز تا امروز یووه دوباره خود را ساخته، تند تر دویده، بیشتر برخاسته و قایقش را خلاف جهت آب به جریان درآورده، کسی چه می داند شاید امسال همان صبح دل انگیزی باشد که یووه بی وقفه به سمت گذشته شیرینش در حرکت است.
*منبع: سایت طرفداری
